Πέμπτη, Δεκεμβρίου 27, 2007

Στην Πλατεία Κοτζιά.

Να τα πούμε?
ακούστηκε μια παιδική φωνή στο θυροτηλέφωνο.
Πάτησε το κουμπί της εξωπορτας κι άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος.
Ο ήχος από τα τρίγωνα κι οι παιδικές φωνές πλημμύρισαν το κλιμακοστάσιο.
"Καλην ημερα άρχοντες...."
Ποδοβολητό στις σκάλες και δυό παιδικές φιγούρες εμφανίστηκαν στην πόρτα της.
"Να τα πούμε? "
"Και βέβαια να τα πείτε"και πάλι απ'την αρχή "Καλήν ημέρα άρχοντες ..."
Πέντε φορές τα άκουσε.
Οσοι κι όροφοι της πολυκατοικίας .
Ηταν τα πρώτα μα και τα τελευταια παιδιά που χτύπησαν το κουδούνι της.
Βλέπεις οι γονείς φοβούνται πια και δεν αφήνουν τα παιδιά να βγουν να πουν τα κάλαντα .
Μα εκείνη τα περίμενε.
Πάνε χρόνια που σταμάτησαν να τα λένε τα παιδιά της και το'χε σε κακό τέτοια μέρα να μην ακουστουν καλαντα στο σπίτι.
Δεν βαριέσαι σκέφτηκε .
Πάλι καλά ,που ήρθαν κι αυτά.
Πήρε τον μισοτελειωμενο καφέ , κάθισε στο τραπέζι κι άναψε τσιγάρο.
Γαμώτο ,πως γίναμε έτσι? αναρωτήθηκε.
Γύρισε την ματιά της στο στολισμένο σπίτι.
Το δέντρο έστεκε καμαρωτό δίπλα στην μεγάλη μπαλκονόπορτα φορτωμένο με τις μπάλες και τα πολύχρωμα φωτάκια του.
Στο τζάκι γιρλάντες και η κρεμασμένη κόκκινη κάλτσα περίμενε τα δώρα.
Λαμπιόνια,κεριά ,γκυ και στολίδια παντού.Κουραμπιέδες,μελομακάρονα και δίπλες στο μεγάλο τραπέζι.
Δεν είχε όρεξη για στολίσματα και γλυκα εφέτος.
Μα κι απ'την άλλη δεν ήθελε να περάσουν τούτες οι γιορτές έτσι.
Μεσ'την μιζέρια της καθημερινότητας.
Της έφταναν οι άλλες μερες του χρόνου.Ας είναι τούτες εδω τουλάχιστον λίγο διαφορετικές.
Στ'αλήθεια πόσα χρόνια είχε να αισθανθεί την αληθινή χαρα των γιορτών?
Από τότε που ήταν τα παιδιά μικρά.
Που στόλιζαν όλοι μαζί το δέντρο.
Που μοσχοβόλαγε το σπίτι άχνη κι ανθόνερο.
Που έκρυβε τα δώρα μέχρι την παραμονή για να μην τ'ανοίξουν τα μικρά.
Ακόμα θυμαται την τεραστια έκπληξη στα ματια τους ,οταν μια παραμονή χτυπησε η πόρτα κι ενας τεραστιος αληθινός Αγιο-Βασίλης εμφανιστηκε στην πόρτα,φορτωμένος μ'ενα τσουβάλι παιχνίδια.
Είχαν νοικιάσει στολή από την προηγούμενη κι ο πατερας τους είχε αναλάβει να κάνει την έκπληξη.Ακόμα το θυμούνται και το αναφέρουν κάθε πρωτοχρονιά!
Που μαγείρευε όλη την ημέρα για να μαζευτεί το βράδυ όλη η οικογένεια .
Αδέλφια,ξαδέλφια ,παπουδες και γιαγιάδες, θείοι κι ανήψια.
Κι όταν άλλαζε ο χρόνος ν'ανοιχτουν τα δώρακαι να ξεκινήσει το γλέντι.
Μα πως τα καταφερναν τα μικρά της?
Εβαζε τα δωρα κάτω από δέντρο το απόγευμα της παραμονής μα αυτά πάντα κατάφερναν ,όταν ήταν απασχολημένη στην κουζινα με τις ετοιμασίες , να τ'ανοίξουν ,να τα δουν και να τα ξαναβάλουν στην θέση τους ,σαν να μην συμβαινει τίποτα.
Ηταν ένα παιχνίδι που τ'αφηνε να το παίζουν έτσι κάθε χρόνο,κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει.
Ενοιωθε την λαχτάρα και την αγωνία τους.
Ισως γιατί αυτή δεν την είχε νοιώσει ποτέ.Η σχεδόν ποτέ.
Εκείνα τα χρόνια βλέπεις δεν συνήθιζαν δωρα .Τουλάχιστον στο σπίτι τους.
Τα οικονομικά της οικογένειας δεν επέτρεπαν τέτοιες πολυτέλειες.
Αγοράζονταν μόνο τα αναγκαία.
Παπούτσια και λίγα ρούχα,όσα δεν μπορούσαν να καλυφθούν από τις μεταποιήσεις .
Για παιχνίδια ούτε κουβέντα!







Μια μικρή κούκλα που είχε στείλει η θεια Φλώρα
απ'την Αμερική ,έστεκε κρυμμένη μεσα στην ντουλάπα.Την έβλεπε μόνο όταν άνοιγε η μητερα να πάρει κάποιο ρούχο ,σε γενέθλια ,όταν την έστηνε πάνω στο τραπέζι και καθε Χριστουγεννα ,όταν την στόλιζε δίπλα στο δέντρο.
Δεν την άφηναν να την αγγίξει.Ομως ακόμα την θυμάται.
Ηταν πολύ όμορφη, ξανθιά με κόκκινα χείλη και φορούσε ενα μακρύ ,φουσκωτό μωβ φόρεμα γεματο αστραφτερές πούλιες
και τρεις σειρές χρυσά σειρήτια στο τελείωμα







Μια άλλη ,μεγαλη αυτή ,σχεδόν στο ύψος της,
την είχε φέρει ο πατέρας μια μερα γεματος χαρά.
Την είχε παραγγείλει και την έφερε καποιος γνωστός από την Ιταλία.
Ηταν μόδα τότε.
Ολα τα σπίτια είχαν και μια μεγαλη
κούκλα από την Ιταλία.
Αυτή δεν την πολυσυγκινούσε.
Την είχαν στο σαλόνι,καθισμένη πάνω σε μια πολυθρόνα με απλωμένο το τεράστιο ρόζ φόρεμά της .
Οταν της επέτρεψαν να την παίζει, είχε μεγαλώσει πια τόσο που δεν έπαιζε με
κούκλες.

Δυό -τρεις φορές θυμαται να'χει πάρει δωρο τις γιορτές.
Την μια φορά ,θα'πρεπε να'ταν πολύ μικρή ,γιατί κοιμόταν ακόμα στην σιδερένια κούνια στο δωμάτιο των γονιών της.Είχε ξημερώσει πρωτοχρονιά και πάνω απ'την κούνια της βρήκε ένα τεράστιο κουτί που ,όπως της είπαν, το είχε άφησει την νυχτα ο Αγιος-Βασίλης.Ηταν μια υπέροχη καταλευκη μεταλλική κουζίνα ,σαν αληθινή!
Με μάτια και φούρνους, κόκκινα κουμπάκια και πορτάκια.Κι είχε μέσα και κατσαρολικά.Κατσαρολάκια και ταψάκια.
Δεν θυμαται ομορφότερο ξυπνημα πρωτοχρονιάς!
Αλλά ούτε πιο δυσάρεστη έκπληξη,όταν λίγες ημερες αργότερα κάποιος της είπε πως της την είχε φερει για δωρο μια πλούσια θεία.Ενα άλλο δωρο ,που θυμαται ήταν πάλι ένα σετ κουζινικών (από τότε φαίνεται την κυνηγαγε η κουζίνα!) με πιατακια και φλυτζανακια στολισμένα με ροζ τριανταφυλλάκια.Αυτο θυμαται να της το αγορασε η μητερα της ,γιατί είχε μεγαλώσει και δεν πίστευε πια στον Αγιο-Βασίλη
.

Μα το ωραιότερο ήταν ενα βιβλίο παραμυθιών.
Είχε μάθει πια να διαβάζει αρκετά καλά
κι είχε γίνει το αγαπημένο της.
Είχε τίτλο "Χίλιες και Μια Νύχτες "
Πέρασε μαζί του ατέλειωτες μέρες
κι ονειρεύτηκε ατέλειωτες νύχτες
.


Αλλα δωρα δεν θυμαται.Τα υπόλοιπα τα έκανε μόνη της στον εαυτό της.
Απο τότε είχε φανεί το πράγμα.Πως δηλαδή, ό,τι ήθελε έπρεπε μόνη της να παλεύει για να το αποκτα.
Εβγαινε λοιπό για τα κάλαντα χαραματα ,πριν καλά φέξει μαζί με την ξαδέλφη της .
Επρεπε να προλάβουν πριν βγουν όλα τα υπόλοιπα παιδιά κι αρχίσουν να μην ανοιγουν οι πόρτες.Πήγαιναν πρώτα από την πάνω γειτονιά και μετα έφταναν στην δική της.Ξεκίναγαν από τους λιγότερο γνωστούς,μιας και όλοι γνωρίζονταν τότε και κατέληγαν στα διπλανά σπίτια ,που τους είχαν σίγουρους και που από εκεί περίμεναν και τα μεγαλύτερα φιλοδωρήματα.Ηταν κάποιοι μάλιστα που τις περίμεναν κάθε χρόνο κι ανησυχούσαν όταν αργούσαν.Οπως ο κύριος Βασίλης με την κυρία Μαίρη ,που δεν είχαν παιδιά και τις περίμεναν κάθε φορά με λαχτάρα.
Εκεί έβαζαν τα δυνατά τους και την καλυτερη φωνή τους. Τις καλουσαν μεσα στο σπίτι,τις κέρναγαν γλυκα κι έφευγαν μ' ένα ασημένιο εικοσάρι η καθε μια στην τσέπη κι αργότερα με πενηντάρι ή κατοστάρικο.
Κατα το μεσημερι έκαναν ταμείο ,τα μοίραζαν στην μέση και ξεκίναγαν για τον
" παραδεισο ".Το ψιλικατζιδικο της κυρα -Καίτης που διέθετε από καραμέλες μέχρι βιβλία.Οποια παιχνίδια είχε ζηλέψει στην βιτρίνα του ,τωρα μπορούσε να τ'αποκτήσει.Και μάλιστα με τα δικά της τα λεφτά.Ομως δεν τα ξόδευε όλα.
Κραταγε τα πενηνταρακια και τις δραχμουλες για το βραδυ.Οταν θα μαζεύονταν όλοι ,παπουδες και γιαγιαδες,θείοι και ξαδέλφια στο μεγαλο τραπέζι για να παίξουν τριανταμία.Κι ήθελε να'χει κι εκει τα δικα της λεφτα.
Φύσηξε ψηλά το καπνό απ'το τσιγάρο,ήπιε μια γερή γουλιά καφέ και χαμογέλασε.
Τελικά δεν περνούσαν κι άσχημα!
Η ματιά της έπεσε στην τηλεόραση ,που έπαιζε τόση ώρα μόνη της στο σαλόνι.
"Μαγεμένα Χριστουγεννα στην Αθηνα" άκουσε τη φωνή του ρεπόρτερ κι εικόνες απ΄την στολισμένη Αθηνα γέμισαν την οθόνη
"η πλατεία Κοτζιά στέλνει μήνυμα για Χριστούγεννα Αγάπης και Αλληλεγύης "συνέχισε ο δημοσιογραφος και το στολισμένο δέντρο της πλατείας φάνηκε κατάφωτο μέσα στη νυχτερινή Αθήνα.
Τόσα χρόνια λοιπόν και πάντα αυτη η πλατεια γίνεται κέντρο της χριστουγεννιατικης γιορτης της πόλης.

Ανοιξε το μεγαλο χάρτινο κουτί με τις παιδικές φωτογραφίες.
Με μπλέ σφραγίδα τυπωμένη η ημερομηνία στην πίσω πλευρά.
30 Δεκεμβρίου 1963
Στην ίδια πλατεία .
Μπροστά απ'το μεγαλο κτιριο του δημαρχείου .Θυμαται τον κόσμο,τα φωτα, τους αγιοβασιληδες ,την μαγεία....
Την είχαν ανεβάσει εκεί ψηλά ,δίπλα στον αγιο-βασίλη μαζί με την αδελφή της .
Ο πλανoδιος φωτογραφος φρόντισε ν'αποτυπώσει την στιγμή
και να κρατηθεί ζωντανή η μνήμη
.


Υποτυπώδης ο στολισμός της πόλης για τα σημερινά δεδομένα.
Μα ένας κόσμος μαγικός για τα παιδικά της μάτια.
Και μια από τις ομορφότερες χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις.
Στην οθόνη της τηλεόρασης το ρεπορταζ έξακολουθεί.
Μπαμπάδες και μαμάδες με τα παιδιά απ'το χέρι ,στον ώμο ή στο καροτσάκι περιδιαβαίνουν στη στολισμένη πόλη.
Δεκάδες παιδικά ματια ζουν την μαγεία.
Αυτη που σε λιγα χρονια θα τους γίνει μια γλυκειά,τρυφερή ανάμνηση.
Εσβησε το τσιγαρο και ρούφηξε την τελυταία γουλιά του καφέ.
Σε λίγο βρισκόταν στο πίσω κάθισμα ενός ταξί.
Που πάμε ? ρωτησε ο οδηγός
"Στην Πλατεία Κοτζιά " απάντησε
γρήγορα παρακαλώ....