Ευχαριστώ...

Τούτο το blog ξεκίνησε κάποιες δύσκολες ώρες,σαν ανάγκη να ξαναβρεθώ στα χρόνια της αθωότητας και της ξενοιασιάς ,τότε που όλα έμοιαζαν όμορφα κι απλά.
Μια γλυκειά νοσταλγία ,όμορφες αναμνήσεις για πρόσωπα,πράγματα,γεγονότα,
εικόνες και χρώματα που έδιωχναν το γκρίζο ,φυγή από το τώρα,που πονούσε αβάσταχτα.
Οι εγγραφές δεν ήσαν τακτικές.
Τα ποστ ανέβαιναν κάθε φορά που ένα ερέθισμα κέντριζε την μνήμη και ξέθαβε τις αναμνήσεις.

Δεν ξέρω αν ο πόνος σβήνει με τον χρόνο ή κάποια στιγμή τον συνηθίζεις.
Δεν ξέρω αν κάποτε οι πληγές κλείνουν ή παγώνουν για πάντα τα συναισθήματα .
Γεγονός είναι πως eδω και καιρό ούτε τούτο το blog αποτελεί πια "μια κάποια λύση"

Επειδή ισως κάποια στιγμή νοιώσω την αναγκη να ξαναγράψω σκέφτηκα να το αφήσω έτσι εδω ,κρεμασμένο στο κενό ,στ'απέραντο ,αόρατο δίχτυ που μας τυλίγει και μας ενώνει.

Ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσους το επισκέφτηκαν κι άφησαν τα σχόλιά τους.

Υπόλειμμα ζωής
σ'αναμονή θανάτου
κουρέλι
στο σύρμα κρεμασμένο....