Fetiche

Ηταν ένα ζευγάρι ασπρόμαυρα παπούτσια.
Γιαλιστερά .
Πολύ γιαλιστερά.
Λαμποκοπούσαν
Μετά έμαθα πως τα 'λεγαν λουστρίνια.

Ηταν γύρω-γυρω μαυρα
με μικρές μικρες τρυπίτσες
και στην μέση ένα μικρό λευκό γιαλιστερό φιογκάκι.

Στην αρχή μου τα φορούσαν κάθε που σύμβαινε κάτι σπουδαίο.
Γιορτές, γενέθλια ,επισκέψεις...

Μετά μ'αφηναν να τα φοράω συνέχεια.
Οποτε ήθελα.
Μέσα στο σπίτι, έξω στόν κήπο,πίσω στην αυλή.

Τα γιάλιζα κάθε πρωί πριν τα φορέσω με τα κοντα λευκά καλτσάκια.
Κι αν τύχαινε στο παιχνίδι και σκονίζονταν
έτρεχα στο πλυσταριό .
Ολο και κάποιο παλιόπανο της γιαγιάς
τους ξανάδινε την λάμψη τους.

Δεν ξέρω πόσος καιρός πέρασε.
Ανοιξαν στο πλάι απ'τη χρήση
κι οι άκρες των ποδιών μου πάταγαν πιά το χώμα.

Ομως εξακολουθούσαν να λάμπουν
καθώς συνέχιζα το πρωινό τους γιάλισμα.
Εμένα μ'αρεσαν.
Κι ας έχασκαν στα πλάγια .

Ηταν ένα πρωινό Κυριακής
Στο σπίτι μεγάλη αναστάτωση.
Χάρτινες κούτες και σακούλες πίσω στην αυλή.
Η μάνα είχε ανοίξει πατάρια και ντουλάπες ,
διάλεγε πράγματα ,
άλλα έβαζε από δω ,άλλα από κει.

Αρχισα να σκαλίζω τις κούτες ,
ψάχνοντας χαμένους θησαυρούς.
Ρούχα πολύχρωμα,παλιά παπούτσια,
χαλασμένα παιχνίδια.
Μα σαν κάτι να γιάλισε εκεί κάτω στο βάθος.
Βούτηξα μέσα στην κούτα και το τράβηξα...

...ένα μικρό ασπρόμαυρο γιαλιστερό παπούτσι!!
Βούτηξα πιό βαθιά κι έψαξα γεμάτη αγωνία.
Τα παπούτσια μου!
Τα γιαλιστερά ασπρόμαυρα παπούτσια μου!!

Είχα καιρό να τα φορέσω γιατί μου εσφιγγαν τα πόδια.
Αν και είχαν ανοίξει πια τελείως στα πλαινά τους
ήταν πια τόσο στενα που πόναγαν τα μικρά μου δάχτυλα.
Μα τα είχα φυλάξει
εκεί μαζί με τ'άλλα, τα "καλά' μου

Και τωρα τα έβρισκα εδω μέσα στην τεράστιο χάρτινο κουτί,
έτοιμα να πάρουν τον δρόμο για τα σκουπίδια.

Τα 'κρυψα στην αγκαλιά μου
κι έτρεξα να τα φυλάξω.

Ενα τεράστιο χέρι απλώθηκε
πέρασε πάνω απ'το κεφάλι μου
και μου τα άρπαξε.

Μια άγρια πάλη ξεκίνησε.
Πάλευα με νύχια και με δόντια να τα πάρω
ξανα στην αγκαλιά μου.
Ουρλιαχτα ,κλάματα, φωνές.

Μα δεν σου κάνουν πιά παιδί μου.
Τι τα θέλεις ?
Πως κάνεις έτσι .
Είναι και σκισμένα...

Μάταια προσπαθούσα να εξηγήσω πόσο τ'άγαπούσα ,
πόσο τα ήθελα ..κι ας ήταν σκισμένα
Η πάλη συνεχίστηκε μέχρι τη στιγμή
που τα είδα να εκσφενδονίζονται στον αέρα .
Εκαναν μια μεγάλη τροχιά...
πέρασαν πάνω από την ψηλή μάντρα
και εξαφανίστηκαν αναμέσα στα ξερά ψηλά χορτάρια
του διπλανού οικόπεδου.

Ενα μαχαίρι τρύπησε την καρδιά μου.
Η ψυχή μου σκίστηκε ....
σαν τα ασπρόμαυρα παπούτσια.

Ο τοίχος της μάντρας ήταν ψηλός ,
τεράστιος κι αδιάβατος για μένα .
Το διπλανό οικόπεδο ,μια ζούγκλα ,ένας άγνωστος κόσμος.
Είχα χάσει πια για πάντα τ'άγαπημένα μου
ασπρόμαυρα παπούτσια.

Οταν πολλά χρόνια μετά
κατηγόρησα την μάννα μου
γι αυτό που μου 'χε κάνει
με κοίταξε γεμάτη απορία .
Μα τι τα 'θελες?
Αυτα ήταν τα βαφτιστικά σου !!

Τώρα στην ντουλάπα μου
ανάμεσα τα παπούτσια
πάντα υπάρχει φυλαγμένο
ένα ζευγάρι μαύρα λουστρίνια...