To ...Telefunken...

Δεν ξέρω πότε ήρθε στο σπίτι μας.
Δεν έχω εικόνες απ'τον ερχομό του.
Μόνο το θυμάμαι πάνω στο σκούρο κομοδίνο,
δίπλα στο κρεβάτι ,απ΄τη θέση της μαμάς.
Στιγμές και εικόνες από χθές...

Μα τί ήταν πια αυτό το σκούρι μεγάλο πράγμα ?
Ηχοι περίεργοι ....φωνές που άλλαζαν ....και πάλι ήχοι και πάλι φωνές
Κάποιος μιλούσε... μα μες στο δωμάτιο κανείς.
Πλησίαζε αργά και κρατιόταν απ'το σιδερένιο κρεβάτι της μαμάς
μέχρι να φτάσει εκεί.
Τα ποδαράκια της άλλαζαν μικρά,αβέβαια βήματα προσπαθώντας
να ισορροπήσουν το μικρό κορμάκι.
Τώρα εδώ κοντά οι φωνές ήταν πιό δυνατές.
Δεν καταλάβαινε τι έλεγε η φωνή.
Συνέχισε ν'ακούγεται για λίγο κι ύστερα σταμάτησε.
Μια γλυκειά μουσική απλώθηκε στο δωμάτιο.
Οι ήχοι δυνάμωναν κι ανακατεύονταν τώρα με μια ζεστή φωνή.
Τι όμορφα που ήταν!
Στερέωσε τα μικρά της χέρια στο σκούρο έπιπλο

κι άρχισε να κουνά το κορμί της ακολουθώντας τον ήχο.
Το μεγάλο κουτί συνέχιζε να βγάζει γλυκειά μουσική

κι αυτή συνέχισε να κουνιέται όλο και πιό ρυθμικά.
Εγερνε το κορμί της μια δεξιά μια αριστερά

κι οι ήχοι την ακολουθούσαν .
Α...τί ωραία που αισθανόταν τώρα.
Μα τι μαγικό κουτί είναι αυτό και ποιός ναναι εκει μέσα?
Απλωσε το χέρι της και γύρισε το μεγάλο κουμπί στα δεξιά.
Η γλυκειά μουσική ξαφνικά χάθηκε ,η ζεστή φωνή έσβησε
κι ένας άγριος ,συρτός ήχος βγήκε ξαφνικά απ'το κουτί.
Παραπάτησε πίσω τρομαγμένη.
Μα τι έκανε ...τι έκανε κι αγρίεψε το κουτί?
Απλωσε ξανά το χέρι και γύρισε το άλλο κουμπί τώρα στ'αριστερά.
Ο αγριος συρτός ήχος δυνάμωσε ξαφνικά
και ξεχύθηκε εφιαλτικός στο δωμάτιο..
Η καρδιά της χτύπαγε τρελλά.
Κάτι έπρεπε να κάνει γρήγορα για να το σταματήσει.
Γύρισε κι άλλο το κουμπί .Το κουτί αγρίεψε περισσότερο..
Ανοιξε διάπλατα τα μάτια απ'τον τρόμο.
Το κουτί είχε γίνει τωρα κι αυτό τεράστιο ,μαύρο ,απειλητικό.
Οι τρομεροί του ήχοι άρχισαν τώρα να χτυπούν δεξιά ,αριστερά
στους τοίχους του δωματίου και να γρατζουνούν άγρια, εφιαλτικά τ' αυτιά της.
Πανικός την κυρίεψε ...ήθελε τώρα να τρέξει στην μαμά της
Μαμά ....μαμά ...σπάραξε κι έκανε πίσω τρομαγμένα.
Ενα χέρι την άρπαξε ,την σήκωσε ψηλά και βρέθηκε ξαφνικά
τυλιγμένη σε μια ζεστή αγκαλιά .
Οι άγριοι ήχοι βγήκαν αμέσως απ'το δωμάτιο ,
δυό ζεστά χείλη ακούμπησαν στο μάγουλό της
κι ο γλυκός ήχος της φωνής της μαμάς μαλάκωσε
την τρομαγμένη καρδούλα της.

Δεν ξαναμπήκε από τότε στο δωμάτιο.
Εφτανε μόνο μέχρι την πόρτα ..κοίταζε το μεγάλο μαύρο κουτί πάνω
στο σκούρο κομοδίνο κι έτρεχε να χωθεί στην αγκαλιά της μαμάς της ...

...Εδώ και καιρό είχε συμφιλιωθεί πια με το κουτί.

Δεν το φοβόταν τώρα.Αυτό πια έβγαζε μόνο γλυκούς ήχους

και ζεστές φωνές κι αυτή αγκαλιά με την μαμά της στριφογύριζαν

τρελλά ακολουθώντας τους ρυθμούς που πλημμύριζαν το δωμάτιο .
Οι ώρες αυτές είχαν γίνει από τις καλύτερές της.Είχε μεγαλώσει πιά.
Τώρα περπατούσε σταθερά και δεν χρειαζόταν να κρατιέται στο
σιδερένιο κρεβάτι για να πλησιάσει το κουτί.
Είχε μάθει να γυρνάει τα κουμπιά του ,να δυναμώνει τους ήχους του ,
να καταλαβαίνει αυτά που ελεγαν οι φωνές και να μην τρομάζει
όταν γυρνώντας το άλλο κουμπί οι άγριοι,συρτοί ήχοι ξεχύνονταν στο δωμάτιο.
Καθόταν στο μικρό σκαμνάκι μπροστά του και το περιεργαζόταν.
Κοίταζε το σκούρο γιαλιστερό ξύλο του ,τα λευκά πλαίσια ,τα αμέτρητα λευκά τετραγωνάκια ,τα πλήκτρα και την φωτεινή οθόνη με τα ακαταλαβίστικα γράμματα .Πατούσε τα πλήκτα κι ονειρευόταν να παίζει πιάνο .
Κοίταζε τ'αμέτρητα λευκά τετράγωνα στο κάλυμα του ηχείου
και φανταζόταν μικρά παράθυρα ενός τεράστιου κτιρίου .
Εφτιαχνε ιστορίες για τα παιδιά που ζούσαν πίσω απ'τα παράθυρα.
Tώρα πιά είχε πια και την δική της εκπομπή.
Κάθε πρωί 9.15
Επινε γρήγορα-γρήγορα το γάλα της κι έτρεχε να πάρει την γνωστή της θέση
Ηταν ή ώρα που άρχιζε η εκπομπή της θείας -Λένας
Περίμενε ν'ακούσει την γλυκειά φωνή της και το χαρούμενο τραγουδάκι της
αρχής .

“Καλημέρα σας παιδιά

τραλαλά -τραλαλά

σηκωθείτε με χαρά

τραλαλά -λαλα
Η χρυσή ανατολή

στη δουλεια μας προσκαλεί

σηκωθείτε με χαρά

τραλαλα λαλά...”

Τραγουδούσε μαζί με τα παιδιά της χορωδίας και τα ζήλευε....

πόσο θά 'θελε να 'ναι εκεί μέσα μαζί τους να τραγουδάει κι αυτή.

Υστερα άρχιζε το παραμύθι.Η ζεστή ,γλυκειά φωνή άρχιζε την διήγηση.Παρακολουθούσε με προσοχή.Δεν έχανε λέξη.
Εφτιαχνε εικόνες στο μυαλό της κι όλο το παραμύθι ξετυλιγόταν μπροστά της

σαν ταινία.Κι ύστερα πάλι τα παιδιά .Ο Κωστάκης κι η Ελενίτσα

Συζητούσαν με την θεία Λένα και μετά πάλι τραγούδια.

Η μουσική του πιάνου συνόδευε τα παιδιά.Ρουφούσε με λαχτάρα

όλα όσα άκουγε κι έτρεμε να μην τελειώσει η εκπομπή.

Μα η ώρα περνούσε κι η φωνή της θείας -Λένας χαιρετούσε τα παιδιά

"...αύριο πάλι με χαρά

τραλαλα λαλά..."

Είχε μεγαλώσει πια αρκετά..Τόσο που να μπορούσε πια να διαβάζει .

Ετρεχε η βελόνα πάνω στο καντράν

London....Paris .... Madrid ..Roma...Moskva ...

Rabat....Oran ...Alger...Lisboa...

Praha...Turku...Nice...

Eτρεχε η βελόνα ,άλλαζαν οι σταθμοί.

Αλλαζαν οι σταθμοί, άλλαζαν οι ήχοι,οι μελωδίες, οι φωνές ,οι γλώσσες.

Απαλοί ήχοι φλάουτου ,πιάνου,άρπας εδώ

Δυνατοί ήχοι από κρουστά ,ούτι και σιτάρ εκεί

Ρυθμοί και μελωδίες ,ρούμπες και τάνγκο,τζαζ και βαλς ,

χοροπηδούν οι νότες μαζί με την βελόνα

Γνώριμοι ήχοι και μουσικές μπερδεύονται μ' άλλους
πρωτόγνωρους απ' όλο το κόσμο.

Απ΄την ευρώπη και την αμερική ώς την ασία και την αφρική.

Απ'την δύση ,ως την ανατολή.
Γλώσσες πρωτάκουστες ,λέξεις ακατανόητες.

Good morning ...bonjour...guten Morgen

buon giorno ...buenos días

χοροπηδούν οι γλώσσες μαζί με την βελόνα.

Απ΄την ευρώπη και την αμερική ως την ασία και την αφρική.
Απ'την δύση ,ως την ανατολή.

Αφήνει την βελόνα σταθερή.πότε London... πότε Oran

πότε Moskva ...πότε New Υοrk...

Ακούει τις λέξεις, ξεχύνονται οι μουσικές.

Καλπάζει το μυαλό κι η φαντασία.

Βλέπει φαρδιές λεωφόρους στο Paris

δεντροστόλιστες πλατείες στη Madrid

ψηλά κτίρια στη New Υοrk .

Χρυσαφιά παλάτια στη Rabat,

γυναίκες πίσω απ'τα καφασωτάστα χαρέμια του Alger.

Ταξιδεύει πάνω από πόλεις και βουνάθάλασσες κι ερήμους.

Γυρίζει όλο τον κόσμο μαζί με τη βελόνα.
London....Paris .... Madrid ..
Roma...Moskva ...Rabat....
Oran ...Alger...Lisboa...
Praha...Turku...Nice...