Δικτατορία βρε βλάκα ...δικτατορία! (χωρίς δεύτερο κάππα)

Εκείνο το πρωί ξύπνησα απ'τη φασαρία .
Πολλές ομιλίες κι αναστάτωση στο σπίτι.
Ηταν Απρίλης κι ήμουν παιδί.
Το τρανζίστορ έπαιζε δυνατά στην κουζίνα.
Στρατιωτικά εμβατήρια.Σαν αυτά που έπαιζαν στις παρελάσεις.
Ο παππούς κι αδελφή μου στο μπαλκόνι μίλαγαν με τους γειτόνους .
Αλλοι κρεμασμένοι στα μπαλκόνια κι άλλοι στις αυλές.μίλαγαν όλοι μαζί ,
αναστατωμένοι για κάτι που δεν καταλάβαινα.
Περίεργη εικόνα πρωί-πρωί.
Φώναξα τον παππού να μου φτιάξει το πρωινό .
Η αδελφή μου μ'έσπρωξε βιαστικά μέσα και μου 'πε τρομαγμένη.
-Τι γάλα ζητάς εσύ ? ..Δεν βλέπεις τι έγινε?
-Τί έγινε? ρώτησα μουτρωμένη απ'την περίεργη συμπεριφορά της.
-Δικτατορία βρε βλάκα ...δικτατορία!
-Και τι μας νοιάζει εμάς ...Τι είναι αυτή η δικτακτορία?
-Δικτατορία την λένε ...χωρίς το δεύτερο κάππα .
Πέρασε καιρός μέχρι να μάθω να την λέω σωστά.
Είναι που κάθησαν κι εφτά ολόκληρα χρόνια βλέπεις.
Και στο μεταξύ μεγάλωσα ...κι έμαθα τι είναι και πως την λένε.
Αποφάσισα να φτιάξω το γάλα μόνη μου και δυνάμωσα την ένταση στο τρανζίστορ.
Αρχισα να το πίνω βαριεστημένα. Ούτε τραγούδια ,ούτε “θεία Λένα” σήμερα.
Ξαφνικά εισβάλει στο σπίτι η θεία ,αδελφή του πατέρα μου ,μαζί με τις ξαδέλφες.
Η θεία έκλαιγε, ο παππούς κάτι την ρώταγε αναστατωμένος ,κάπνιζε και ξεφυσούσε περπατώντας πάνω κάτω .
Η αδελφή μου,αρκετά χρόνια μεγαλύτερή μου,κλείστηκε στο δωμάτιό της με την μεγάλη ξαδέλφη μας .Ηταν συνομίληκες βλέπεις κι έκαναν παρέα.
Εγώ είχα την ίδια ηλικία με την μικρότερη και την είχα περισσότερο σαν αδελφή.
Πήγαμε να μπούμε στο δωμάτιο να μάθουμε τι συμβαίνει.
Μας έδιωξαν κακείν κακώς .Κάτι σιγομουρμούριζαν τρομαγμένες
Οπως πολύ αργότερα έμαθα ,μόλις πριν λίγο καιρό είχαν γραφτεί στην Νεολαία Λαμπράκη κι έτρεμαν μην έρθουν και τις πιάσουν.
Η θεία συνέχιζε να κλαίει στην κουζίνα.
-Και που είναι τώρα ? ρώτησε ο παππούς
-Δεν ξέρω πατέρα...δεν ξέρω ...είπε πάει να κρυφτεί...δεν μου είπε που ...
έλεγε η θεία ανάμεσα στ'αναφιλλητά της.
Πάει να κρυφτεί?...ποιός πάει να κρυφτει?...και γιατί πάει να κρυφτεί.. ?
Αρχισα τώρα να τρομάζω κι εγώ
-Ο μπαμπάς μου ...πάει κάπου να κρυφτεί ..να μην τον πιάσουν ,μου εξήγησε η μικρή ξαδέλφη.
-Γιατί να τον πιάσουν ...τι έκανε ..ρώτησα όλο απορία.
-Ξέρω κι γω..τίποτα !!
Η ανησυχία μου μεγάλωνε όσο έβλεπα τον παππού να καπνίζει το'να τσιγάρο πάνω στ'άλλο.
Μα τι συμβαίνει.?Αυτός το 'χε κόψει μετά το επεισόδιο γαστρορραγίας .Μόνο κανα μισαδάκι ,όπως μου λεγε ,κάπνιζε κρυφά στο μπάνιο ,όταν έλειπε ο μπαμπάς και η μαμά στην δουλειά.
Τον είχα τσακώσει να καπνίζει κρυφά κι ήταν αυτό το μυστικό μας.
Και τώρα κάπνιζε φανερά και μάλιστα το ένα πίσω απ'τ'αλλο.
-Που να΄ναι κι εκείνα τα παιδιά? έλεγε για τους γονείς μου.
Εφυγαν νωρίς για την δουλειά και δεν ήξεραν τίποτα Αραγε θα κατάφεραν να φτάσουν ?Και πως θα γυρίσουν?
Ολο το πρωινό μου κέφι είχε πάει περίπατο και τώρα μ'είχαν ζώσει κι εμένα τα φίδια.
Για την μαμά...για τον μπαμπά ...για τον θείο.
Στο σπίτι και στις οικογενειακές συγκεντρώσεις γίνονταν πολιτικές συζητήσεις
Ηξερα ας πούμε για κάποιες εκλογές που ψήφισαν και τα δέντρα,(δεν είχα τότε καταλάβει πως. έγινε αυτό ..) για συλαλλητήρια και επεισόδια που γίνονταν στο κέντρο της Αθήνας ,για κάποιον Γερο-Παπατζή ,κάποιον Λαμπράκη.,κάποιες πορείες ειρήνης που γίνονταν από τον Μαραθώνα ως την Αθήνα
Για τον θείο,που τον απέλυαν συνέχεια απ'όλες τις δουλειές .
Και τα τραγούδια κάποιου “Θοδωράκη “που λέγαμε στα οικογενειακά γλέντια.
Καποια τα ήξερα και να τα τραγουδούσα μαζί τους.
Πότε θα κάνει ξαστεριά....Βράχο βράχο τον καημό μου...Απονη ζωή ...
Αυτά τα έλεγαν αφού είχαν πιεί κάμποσα ποτηράκια κι ο παππούς τους φώναζε να τα λένε πιό σιγά.
Νευρίαζα με τον παππού .Νόμιζα πως δεν του έρεσαν και δεν ήθελε να τ'ακούει.
Ηξερα ακόμα και για τους περιπτεράδες.Πως ήταν όλοι ,λέει ,συνεργάτες των χωροφυλάκων και τους έλεγαν τα πάντα για όλο τον κόσμο.Ακόμα και τι εφημερίδα διαβάζει ο καθένας.
Γι αυτό κι έστελναν εμένα στο περίπτερο της πλατείας.
Ζήταγα πότε “Αυγή”,πότε “Δημοκρατική Αλλαγή”.Ηξερα πως πρέπει να την διπλώσω αμέσως προς τα μέσα ,να μην φαίνεται ο τίτλος της και να την πάω γρήγορα στο σπίτι .
Ετσι ελαφρώς υποψιασμένη για την πολιτική κατάσταση άρχισε να συνειδητοποιώ πως κάτι σοβαρό είναι αυτή δικτακτορία!
Οι ώρες πέρναγαν αργά ...το ραδιόφωνο συνέχιζε τα εμβατήρια και κάποια στιγμή άρχισε να παίζει και κλασσική μουσική.
Στην αρχή νόμισα πως κάποιος σπουδαίος πέθανε.
Ετσι γινόταν τότε.Οταν πέθαινε κάποιος σημαντικός άνθρωπος,κυρίως πολιτικός ,το ραδιόφωνο έπαιζε συνέχεια κλασσική μουσική.
Κατά τις 12.00 το μεσημέρι εμφανίστηκε στο σπίτι ο πατέρας.
Κλείσαμε πόρτες και παράθυρα και συγκεντρωθήκαμε γύρω απ'το τραπέζι της κουζίνας.Αρχισε να μας περιγράφει τι είδε και τι έζησε στο κέντρο της Αθήνας.Ανυποψίαστος για όσα είχαν συμβεί πήρε το πρώτο λεωφορείο.Δεν έφτασε μέχρι το Σύνταγμα
Στο ύψος της Μακρυγιάννη τανκς είχαν κλείσει τους δρόμους.
Τα λεωφορεία κατέβαζαν τον κόσμο κι έφευγαν για τα αμαξοστάσια.
Οπλισμένοι στρατιώτες παντού.
Ο πατέρας δημόσιος υπάλληλος θεώρησε υποχρέωσή του να φτάσει ως την υπηρεσία.
Το'κοψε με τα πόδια για την Ομόνοια ,για να πάρει το επόμενο λεωφορείο .
Τόσο ανυποψίαστος!
Στο Σύνταγμα αγριεμένοι στρατιώτες τον σταμάτησαν και τον απείλησαν με τα όπλα.
Το πήρε απόφαση,γύρισε και με τα πόδια έφτασε στις αρχές της Βουλιαγμένης.
Πουθενά λεωφορείο.
Ηταν νέος κι είχε πόδια μαθημένα στην πεζοπορία απ'τον πόλεμο.
Μόνο που κατάφερε να φτάσει στο σπίτι μεσημέρι.
Η αγωνία μου τελείωσε όταν έφτασε στο σπίτι και η μάννα.
Τα ίδια κι αυτή





Ο θείος κρύφτηκε για λιγο καιρό κι όταν κάπως ηρέμησαν τα πράγματα γύρισε στο σπίτι.Μόνο που είχε μείνει πάλι χωρίς δουλειά.
Η εφταετία πέρασε χωρίς ιδιαίτερες ταλαιπωρίες για την οικογένεια.
Δεν είχαμε περιπέτειες στο σπίτι με βασανιστήρια,εξορίες ,στρατοδικεία .
Τα ζούσαμε μόνο μέσα από περιπέτεις φίλων και γνωστών κι από εκείνο το πνίξιμο της ελευθερίας.
Να μιλάς , να τραγουδάς ,να ζεις.
Πέρασαν τα χρόνια κι η τύχη μου μ'εφερε κάποια στιγμή μπροστά τους.
Ηταν πιά γέροι κι ανήμποροι.
Τους λυπήθηκα.Μου θύμισαν τον παππού .
Αυτοί ήταν λοιπόν?
Αυτοί που για εφτά χρόνια δυνάστευσαν την χώρα μου?
Αυτοί που προκάλεσαν τόσο πόνο...τόσο κακό!
Πιάσαμε την κουβέντα .Για πράγματα ανώδυνα ...καθημερινά.
Μα η κουβέντα προχώρησε και έφτασε και στην “επανάστασιν”
Το μάτι γυάλισε ...ο λόγος έχασε τον ειρμό του ..
“Οι κομμουνισταί....η επανάστασις ....ο βασιλευς ....οι κομμουνισταί...”
Τους ξαναβρήκα μπροστά μου .
Δεν ήταν πια σαν τον παππού.
Ηταν μόνο δικτάτορες......(χωρίς δεύτερο κάππα)